Yol verdiğim dizeleri davet ediyorum dünyama yeniden ("Özür dilerim; ama pişman değilim."). Unuttuğum kaybetme korkusunu hatırlatıyorlar bana. Son sözü seviyorum; ama gücünü olduğundan fazla görmek anlamsız. Ne yaparsam yapayım sözcüklerim benimle eş değerde. İstemekle geliyor ilk çizgi ve ne istediğim yeni yeni bulduruyor kendini. Çaba göstermek yok. Savruk duygularımı bile cezaya çarptırmıyorum; zaman aşımı suçu çoktan üstlendi. Maskeyi bir kenara bıraktım. Arkasına saklandığım tek şey sahici tanımsızlık artık, bana yeter. Gerçeği topladım çantama koydum, masalı gömebileceğim bir ağaç altı arıyorum.
Son söz değil; ne de olsa bir gün geleceğim emanetimi almaya.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder